De reden waarom landen zoveel geld stoppen in topsport heeft te maken met economische belangen. Over het weer en topsport wordt veel gesproken en als sporters winnaar zijn dan straalt dat af op het land waaruit zij afkomstig zijn.
Vandaar ook dat de kranten van dag tot dag bijhouden hoeveel medailles ons land heeft verdiend en wat de plaats is in de rangorde tussen landen. Vandaar ook dat in de media zo veel wordt gemopperd over tegenvallende prestaties. Dat kan ons inkomen en dus welvaart schelen.
Lastig aspect is de omvang van een land. Hoe meer inwoners een land telt, hoe groter de kans is dat er een medaillewinnaar tussen zit. Dit alles wordt nog eens versterkt door talenten vroegtijdig te onderkennen en een special traject aan te bieden. Wie niet tegen het verlies van ons land kan en een omrekenfactor zoekt voor de werkelijke waarde van een plaats op de medaillelijst mag weten dat China 75x zoveel inwoners heeft dan ons land.
Deze omstandigheden hebben niets meer te maken met de oorspronkelijke doelstelling van de Spelen, namelijk een verbroedering tussen landen. Nauwelijks getrainde atleten lieten in de tijd van de Griekse oudheid in Athene een staaltje zien van hun kunnen en hoopten daarmee respect af te dwingen. Misschien dat het verbroederend zou werken als de kranten de aantallen medailles zou uitzetten per continent. Het aantal medailles van Aziaten, vergeleken met Europeanen, Afrikanen en Amerikanen. Wanneer daarbij achterblijvers opduiken dan weten we ook waar de welvaart nog wat steun zou mogen krijgen.
De tegenwoordige Spelen leiden vooral tot veel emoties. Van positieve ontlading als de atleet niet heeft gefaald en eremetaal in de wacht heeft gesleept. Veel negatieve emoties en uitvluchten als het niet mee zat.
Nederland is land van winners en losers. Net als de overige landen. Het is het beste er geen aandacht aan te besteden, behalve wanneer je genoegen schept in het kijken naar een sportieve prestatie op zich. Dan maakt de herkomst van de atleet en de uitkomst gelukkig niets uit.
