Liefde en het wezenlijke waarnemen

Jiddu Krishnamurti leefde van 1895 tot 1986 en was ooit verkozen om een soort spirituele wereldleider te worden. Maar hij wilde geen volgelingen, want “wie een ander volgt, houdt op de waarheid te volgen”. Hij wilde niet leiden, hij wilde naar eigen zeggen samenwerken. Zijn teksten gaan over leven in het nu, denken, macht, liefde, angst, vrijheid, waarheid, waarnemen en niet-handelen.

Een voorbeeld van zijn (bewerkte) teksten, waarin zijn niet altijd toegankelijke stijl zichtbaar wordt.
We leven tussen hoop (toekomst) en vrees (verleden). Wie geen inzicht heeft hoe beide ons beïnvloeden en wie zich identificeert met iets is niet vrij. Die vrijheid willen kennen en verwerven noemt Krishnamurti normaal en gezond. Het denken moet leeg zijn om helder te kunnen zien. U moet vrij zijn van iedere vorm van veroordeling, van elke opinie, van al het wel of niet eens zijn.
Voor de hele ontwikkeling van het menselijk wezen, wordt eenzaamheid noodzakelijk, als een manier om gevoeligheid te kweken. Door gaandeweg bewust te worden welke invloed van het verleden en ervaringen waarneming onzuiver maakt, kunnen de waarnemer en het waargenomene gaan samenvallen en de afgescheidenheid opheffen.
Wanneer de individualiteit zich verwezenlijkt heeft door voortdurende inspanning, waarin ze de muur der afgescheidenheid afbreekt en vernietigt, wanneer ze dat gevoel van 'zijn zonder inspanning' bereikt heeft, dan heeft het individueel bestaan zichzelf verwezenlijkt.
Pas wanneer de menselijke geest in staat is aan die uiteindelijke eenzaamheid te ontstijgen meldt zich vrijheid- de absolute vrijheid van angst. Alleen dan kom je zelfstandig te weten wat werkelijkheid is, die onmetelijke energiebron die geen begin kent en geen einde. Zolang de geest echter in termen van tijd zijn eigen angsten verwekt, is hij niet in staat tot inzicht in datgene wat tijdloos is.

Hoe veranderen we? Wat is de drijfveer, het motief, de kracht die ons alle barrières doet slechten?
Alleen het volledig niet-handelen, alleen de volledige ontkenning van 'wat is'. Wij zien de geweldige kracht niet die ligt in de ontkenning. Als je de gehele structuur verwerpt van principes en formules, en daarmee de macht, de autoriteit, die daaraan wordt onttrokken, geeft die verwerping op zich je de kracht die nodig is om alle andere gedachteconstructies te verwerpen - en daarmee heb je de energie om te veranderen!

Liefde
De mens praat eindeloos over liefde: heb je naaste lief, heb je God lief, wees vriendelijk. Je bent zo op jezelf geconcentreerd, dat het je ontbreekt aan liefde. En zonder liefde is er alleen verdriet. Je moet dit ontdekken, je moet het tegenkomen. Je moet er hard voor werken. Je moet er voor werken met inzicht in jezelf, zonder ophouden, met hartstocht. Hartstocht is iets anders dan lust; wie niet weet wat hartstocht is, zal nooit de liefde kennen. Liefde kan alleen ontstaan bij totale zelfovergave. En alleen liefde kan orde tot stand brengen, een nieuwe cultuur, een nieuwe manier van leven.

Medelijden betekent lijden met alle dingen. Niet-doden, dat betekent dat u leeft van dingen die u moet doden, zoals groenten, maar dat u geen dieren doodt. Als er dit gevoel van medelijden is, dan doodt u helemaal niets, niet met woorden, niet met gebaren, niet met ideeën.

Om te ontdekken wat liefde is, moet u alle tradities van u afschudden, alle emoties, gevoelens, al die dingen die u om u heen hebt opgebouwd, dat alles moet u aan de kant zetten. En dan, om iets te ontdekken dat heel, totaal en harmonieus is, moet u werken, kijken, observeren.

Tot zover een korte compilatie van zijn teksten. Hij wilde graag samenwerken, maar je kunt niet stellen dat hij een dialoog aanging. Het is (uiteraard ook) lastig voor Krishnamurti om te spreken over ongrijpbare concepten als "waarheid" terwijl telkens twee tegengestelde waarheden tegelijk lijken te gelden. Hij benadrukt tegelijk het belang van zelf nadenken en geeft ook de relatieve waarde van denken weer. Hij schetst het ideaal van 'niet-handelen' wat voor sommigen alleen bereikbaar te zijn na veel inspanning. Om met Cruijff te spreken "je gaat het pas zien wanneer je het door hebt".

Boeken van Krishnamurti op bol.com.

Drol in de zon

Zanger Paskal Jakobsen van de Zeeuwse popgroep BLØF zoekt de luwte op. Hij wordt geïnterviewd in de Volkskrant.

Tekst of melodie?
'Melodie. Er zijn veel mooie liedjes zonder goede tekst. Coldplay heeft alleen maar kutteksten. Maar de muziek is buitengewoon goed. Nederlands is een lastige taal om in te zingen, veel harde klanken. De tekst luistert dus nauw, maar de melodie wint.
'We zijn in de ogen van veel mensen die band met die moeilijke teksten. Het is heel Nederlands om dat zo te cultiveren. Peter (Slager; bassist en tekstschrijver, red.) en ik weigeren onze teksten uit te leggen. We vinden dat we dan het liedje te kort doen. Iedereen ervaart het anders.
'Ik vind het prachtig wat Peter schrijft. Het is wel zo dat de directere teksten het makkelijkst zingen. In het verleden hebben we nummers gemaakt die ik nu niet meer op een plaat zal zetten. Maar dat er tot op de dag van vandaag op Aan de - fucking - kust nog steeds kritiek komt, snap ik niet. Dat hebben we twintig jaar geleden geschreven. Je zou het bijna een jeugdzonde kunnen noemen.
"Er zijn bloggers met een twitteraccount die zelf BLØF-teksten verzinnen. 'Op de rand van mijn wanhoop ligt een drol in de zon. Hij schijnt'. Ik zit er niet mee".

Narcistisch of realistisch?
'Een narcist heeft geen reëel zelfbeeld. Dat heb ik wel. Ik begon natuurlijk met muziek maken omdat ik de behoefte had gezien te worden. Ik was een tiener met een gitaar en ik merkte dat ik iets kon. Het voelde fijn als dat gewaardeerd werd.
'Ik ben nu anders dan tien jaar geleden. Als ik mezelf nu terugzie, kan ik me wel voor mijn kop tikken. Wat een arrogante sukkel. In de tijd dat we net waren doorgebroken, rond 1998, vond ik mezelf zó goed. Heel onhebbelijk. Toch was die houding nodig om zo ver te komen. Zo ben ik niet meer. Ik heb een reëel beeld van wat ik wel en niet kan. Ik vind dat ik mooi kan zingen. Ik kan dat echt heel goed. En verder zijn er niet veel dingen waarin ik goed ben'.
Tot zover de Volkskrant.

Een fraai voorbeeld van zelfinzicht.

Een fragment uit Holiday in Spain van BLØF.
Ik kan nergens heen.
Maar in het zuiden wacht een vrouw nog steeds op mij alleen.
Ze heeft flessen vol tequila en flessen vol gin.
En dan neem ik m'n gitaar mee en m'n gouden ring.
Er zijn vliegtuigstoelen, miljoenen bijbedoelingen en bovendien zijn er,
limousines en er zijn leugens over sterren die we toch niet zien.

Waarvan akte.

Zou het instellen van een boete voor slechte popteksten niet een goed idee zijn (af te trekken van BUMA/STEMRA inkomsten en te storten op een goed doel)?

Een uitzondering blijft het liedje 'Mooie dag'.

Zie ook De Speld. "Nederland getroffen door muzikale aanslag. Iets vergelijkbaars hebben we alleen gezien toen het verzameld werk van BLØF werd gepresenteerd in 2008”.

Zie ook de Snijtafel over "Liefs uit Londen".