Jodenvervolging tijdens de bezetting

Waarom zijn er tijdens de Tweede Wereldoorlog meer joden uit Nederland gedeporteerd en vermoord dan uit andere West-Europese landen? Op deze schrijnende vraag geeft Jodenvervolging in Nederland, Frankrijk en België eindelijk antwoord.
Tientallen jaren hebben historici zich beziggehouden met het opmerkelijke verschil in de percentages omgekomen joden uit Nederland (ongeveer 75%) en landen als België (40%) en Frankrijk (25%). De historici Griffioen en Zeller doen in dit boek uitspraken over deze kwestie, waarbij zij zich voor het eerst baseren op grondig en toegespitst onderzoek. Ze hebben gekeken naar de overeenkomsten en verschillen in het bestuur van de bezetters in Nederland, Frankrijk en België, de houding van de overheden en de bevolking en de mogelijkheden van de joodse bevolkingsgroepen om aan vervolging te ontkomen.
De voornaamste oorzaak van het bijzonder hoge aantal en percentages Joodse slachtoffers in ons land, constateren Griffioen en Zeller, was de vrijwel ongelimiteerde macht waarover het Duitse politieapparaat hier beschikte voor het organiseren van deportaties.
In België leidden de protesten van de autoriteiten tegen de razzia's in 1942 ertoe dat deze tijdelijk werden opgeschort.
Een tweede belangrijke oorzaak was de latere opkomst in ons land van georganiseerd verzet en onderduikmogelijkheden.
Ten slotte werd het percentage Joodse slachtoffers in Nederland gedeeltelijk bepaald door de inschakeling van de Joodse Raad bij de deportaties en de aanvankelijke reacties van de Joodse bevolking op de Duitse methoden van misleiding en intimidatie. Deze legale 'ontsnappingsmogelijkheden' weerhielden veel Joden van onderduiken maar bleken uiteindelijk een verraderlijk onderdeel te vormen van het deportatiesysteem.