Militairen moeten onmogelijke keuzes maken

Uit een interview met de Volkskrant 18-2-2014.
Veldhuizen is niet de enige militair die na een missie terugkeert met psychische klachten. Defensie gaat ervan uit dat 5 procent kampt met een posttraumatische stressstoornis. Dat zijn de officiële cijfers, zegt Veldhuizen, maar hij weet beter. 'Ik ken jongens die met hun klachten expres naar de huisarts gaan en niet naar de militaire arts. Het verschil? Dan hoeft niemand het bij defensie te weten. Het gevaar is dat ze dan dezelfde medicatie krijgen als ik, maar wél hun werk blijven doen. Op de doosjes van mijn medicijnen zitten gele waarschuwingsstickers. Ik kan daardoor geen militair meer zijn. En geen verpleegkundige. Hé Niels, zeggen mijn collega's dan, kijk eens naar jouw carrièrelijn - nee, die gaat lekker'. Hij zegt: 'Velen kiezen ervoor te zwijgen. Als ik met mijn verhaal maar iemand kan helpen, is het al goed'.

In zijn boek staat een heleboel niet, zegt hij. Zeker de helft van de tekst, minstens de helft van de incidenten, heeft hij gewist. Maar wat er wél staat, geeft een onthutsend beeld van een militair die zichzelf bijna verloor en net op tijd hulp zocht.
Oorlog in mijn kop. Erfenis uit Uruzgan (Ebook bol.com).

Troepenuitzending betekent ook gewoon wapens uittesten

Nederland is vijfde in de lijst van wapenexporteurs. Nederland heeft in 2008 voor een recordbedrag van bijna 1,3 miljard euro wapens geëxporteerd. Nederland exporteert vooral overtollig defensiematerieel (tanks, fregatten), marineschepen, vliegtuigonderdelen en radarsystemen.
Wil je wapens effectief verkopen dan moet je ook weten of ze werken. Het uittesten van wapens is een deel van de reden dat Nederland haar troepen uitzendt naar landen om gevechtshandelingen te verrichten.
Dat zorgt niet alleen voor een goed getraind leger, het betekent ook dat de wapenindustrie kan blijven draaien. Wapens die worden gebruikt, moeten op een gegeven moment worden vervangen, liefst door een nog effectiever model.
Wat wapens onmogelijk kunnen onderscheiden is een terrorist van een burger. Dat onderscheid moeten de soldaten maken. Dat draagt er toe bij dat een soldaat kostbaar is. In gevechtssituaties wordt vaak de beslissing genomen om de soldaten terug te trekken omdat de risico’s te groot worden dat zij sneuvelen. Het betekent dat de terroristen vrij spel hebben om onder de bevolking angst en verderf te zaaien en zo de “peacekeeping” doelstelling van een leger ondergraven.
Dat weten terroristen en daarmee hebben zij een effectief middel om (de regering van) een leger te bewegen om de strijd te staken.
Maakt dit gegeven het gemakkelijker om te besluiten of een leger moet worden uitgezonden?
Vermoedelijk niet, maar het ondersteunt de gedachte dat er best een hard financieel plafond kan worden gesteld aan de investering dat een land doet in de bijdrage aan de vrede. Meer geld en troepen leiden namelijk niet probleemloos tot meer vrede.