Militairen moeten onmogelijke keuzes maken

Uit een interview met de Volkskrant 18-2-2014.
Veldhuizen is niet de enige militair die na een missie terugkeert met psychische klachten. Defensie gaat ervan uit dat 5 procent kampt met een posttraumatische stressstoornis. Dat zijn de officiële cijfers, zegt Veldhuizen, maar hij weet beter. 'Ik ken jongens die met hun klachten expres naar de huisarts gaan en niet naar de militaire arts. Het verschil? Dan hoeft niemand het bij defensie te weten. Het gevaar is dat ze dan dezelfde medicatie krijgen als ik, maar wél hun werk blijven doen. Op de doosjes van mijn medicijnen zitten gele waarschuwingsstickers. Ik kan daardoor geen militair meer zijn. En geen verpleegkundige. Hé Niels, zeggen mijn collega's dan, kijk eens naar jouw carrièrelijn - nee, die gaat lekker'. Hij zegt: 'Velen kiezen ervoor te zwijgen. Als ik met mijn verhaal maar iemand kan helpen, is het al goed'.

In zijn boek staat een heleboel niet, zegt hij. Zeker de helft van de tekst, minstens de helft van de incidenten, heeft hij gewist. Maar wat er wél staat, geeft een onthutsend beeld van een militair die zichzelf bijna verloor en net op tijd hulp zocht.
Oorlog in mijn kop. Erfenis uit Uruzgan (Ebook bol.com).

Hebben bankiers een geweten?

Banken worden gezien als aanjager van de euro- en economische crisis. Vroeger was de klant het doel, geld was het middel. Inmiddels is geld het doel, en de klant het middel.
Hans Ludo van Mierlo werkte twintig jaar bij ING en Rabobank als adviseur externe communicatie. Hij gaat in zijn boek Gepast en ongepast geld op zoek naar het geweten van banken.
In Intermediair een interview met de auteur.
Zijn lijn van redenering is ongeveer ‘Als banken hun doelstellingen meer zouden omschrijven naar maatschappelijk verantwoord ondernemen, dan krijgen ze ook geen hebberige aandeelhouders meer.’
Eigenlijk zegt hij daarmee dat bankiers zelf geen geweten hebben, maar verantwoorde grenzen moeten worden gesteld.
En daar heeft u als klant natuurlijk alle invloed op.