Renée Bergkamp, directeur Vereniging van waterbedrijven in Nederland (Vewin), reageert met een ingezonden brief in de Volkskrant van 19-2-2014 op een artikel over onkruidverdelger glyfosaat.
In zijn artikel 'Gif in de verdomhoek' (Wetenschap, 15 februari) spreekt René Didde over 'pseudowetenschappelijke angstverhalen' en 'naar hartenlust shoppen uit de metersdikke dossiers'. Daarmee wordt zijn verhaal een betoog voor 'onkruidgif', waarin de essentie van drinkwater en volksgezondheid nauwelijks aan bod komen.
Zo staat in de aangehaalde levenscyclusanalyse-studie (LCA) (paragraaf 2.5) van Niels Jonker dat 'in een LCA- berekening het overschrijden van drinkwaternormen niet expliciet wordt meegenomen'. Dat verklaart bijvoorbeeld dat borstelen slecht scoort in deze studie.
Borstelen leidt namelijk tot een kortere levensduur van de verharding en dat is niet goed voor het milieu. Tsja…. Nogal eenzijdig, want het grootste probleem met glyfosaat is nu juist het risico voor de drinkwaterproductie.
Uit oogpunt van de volksgezondheid gelden wettelijke normen - zowel nationaal als Europees - voor onkruidbestrijdingsmiddelen in drinkwaterbronnen. Daar voldoen we dus niet aan en glyfosaat overschrijdt de norm het vaakst, de afgelopen vijf jaar ruim 130 keer. Door gebruik op bestrating komt het middel in het oppervlaktewater. Inmiddels wordt het ook al boven de norm aangetroffen in grondwater.
De 'onschuldige allesdoder' glyfosaat spoelt dus wel degelijk uit naar drinkwaterbronnen en daar hoort een gifstof niet thuis. Door de toename van dit soort bedreigingen moeten drinkwaterbedrijven extra zuiveren om de kwaliteit van het drinkwater te garanderen. En ook dat betekent extra CO2-uitstoot, want zuiveren kost energie en dat is in het hele verhaal niet meegenomen.
Het betekent ook extra kosten, die niet de vervuiler maar de consument moet betalen. Is dat redelijk? Kennelijk vinden we in Nederland het spuiten met chemie op verhardingen belangrijker dan het schoon houden van onze drinkwaterbronnen. En dat terwijl er prima alternatieven zijn. Dat bewijzen de vele gemeenten die al jaren chemievrij onkruidbeheer hanteren.
Posts tonen met het label gif. Alle posts tonen
Posts tonen met het label gif. Alle posts tonen
Het dilemma van de vaccinatie
Janneke Bazelmans schrijft in een opinie artikel in de Volkskrant van 22 juli over het dilemma van ouders over de vraag om wel of niet hun jonge kinderen te vaccineren.
“Het vaccinatieprogramma van de overheid plaatst de kritische ouder voor een dilemma. Aan de ene kant voelt vaccineren niet goed. Naast ziektekiemen zitten er immers ook giftige hulpstoffen in de vaccins. Wie spuit er gifstoffen in een baby van amper twee maanden oud? En dan niet een keer, nee voordat een kind veertien maanden is, heeft het al vijf keer een cocktail ziektekiemen, chemische en giftige stoffen ingespoten gekregen. Een baby krijgt niet eens de kans om zelf een afweersysteem op te bouwen. Sterker nog, er wordt het afweersysteem iets opgelegd dat in normale situaties nooit zou voorkomen. En beschermen deze vaccins het kind of is het juist de conditie van het individuele immuunsysteem waar het om gaat? Misschien is het juist beter voor een kind om een ziekte door te maken en daarna levenslang immuun te zijn.
Aan de andere kant voelt niet vaccineren ook niet goed. Je wil niet dat je kind een ziekte krijgt met mogelijk ernstige gevolgen. Je wilt ook niet dat jij daar verantwoordelijk voor bent. En je gelooft de autoriteiten. De experts zullen het wel beter weten. Je verschuilt je achter de rug van de overheid. De overheid die precies weet wat gevaarlijk is en wat niet. Een overheid die voor de vaccinaties betaalt. Maar ook een overheid die banden heeft met farmaceuten. Wereldwijde vaccinatieprogramma's zijn uitgegroeid tot een industrietak met miljarden winsten. Welk belang heeft een industrie bij een goede gezondheid als zij haar geld verdient aan ziekten”?
Bazelmans besluit haar artikel met de volgende oproep.
De enige manier voor ouders om uit te vinden wat waar is, is vragen te stellen en zelf na te blijven denken. Want als we ons niet bewust zijn van wat we bij onze kinderen inspuiten, weten we natuurlijk ook niet wat de gevolgen kunnen zijn. De overheid kan ons hier behulpzamer in zijn door het vaccinatieprogramma veel transparanter te maken.
Tot zover Bazelmans.
Volgens de bijsluiter die zij had opgevraagd waren de farmaceuten gevrijwaard van aansprakelijkheid. Wanneer je vaccineert is er een klein percentage dat achteraf beter af zou zijn geweest wanneer zij geen vaccinatie hebben gehad. Dat is pure statistiek en ingecalculeerd. Moet je de industrie daarvoor laten opdraaien? Wel wanneer dat percentage hoger uitvalt doordat de industrie daarover geen eerlijke informatie heeft verschaft. Is dat percentage het verwachtte dan zou het mooi zijn wanneer iedereen zich uiteindelijk bij dit risico neerlegt, of aan Gods wil toeschrijft, want vaccinatie is toch een individuele beslissing.
“Het vaccinatieprogramma van de overheid plaatst de kritische ouder voor een dilemma. Aan de ene kant voelt vaccineren niet goed. Naast ziektekiemen zitten er immers ook giftige hulpstoffen in de vaccins. Wie spuit er gifstoffen in een baby van amper twee maanden oud? En dan niet een keer, nee voordat een kind veertien maanden is, heeft het al vijf keer een cocktail ziektekiemen, chemische en giftige stoffen ingespoten gekregen. Een baby krijgt niet eens de kans om zelf een afweersysteem op te bouwen. Sterker nog, er wordt het afweersysteem iets opgelegd dat in normale situaties nooit zou voorkomen. En beschermen deze vaccins het kind of is het juist de conditie van het individuele immuunsysteem waar het om gaat? Misschien is het juist beter voor een kind om een ziekte door te maken en daarna levenslang immuun te zijn.
Aan de andere kant voelt niet vaccineren ook niet goed. Je wil niet dat je kind een ziekte krijgt met mogelijk ernstige gevolgen. Je wilt ook niet dat jij daar verantwoordelijk voor bent. En je gelooft de autoriteiten. De experts zullen het wel beter weten. Je verschuilt je achter de rug van de overheid. De overheid die precies weet wat gevaarlijk is en wat niet. Een overheid die voor de vaccinaties betaalt. Maar ook een overheid die banden heeft met farmaceuten. Wereldwijde vaccinatieprogramma's zijn uitgegroeid tot een industrietak met miljarden winsten. Welk belang heeft een industrie bij een goede gezondheid als zij haar geld verdient aan ziekten”?
Bazelmans besluit haar artikel met de volgende oproep.
De enige manier voor ouders om uit te vinden wat waar is, is vragen te stellen en zelf na te blijven denken. Want als we ons niet bewust zijn van wat we bij onze kinderen inspuiten, weten we natuurlijk ook niet wat de gevolgen kunnen zijn. De overheid kan ons hier behulpzamer in zijn door het vaccinatieprogramma veel transparanter te maken.
Tot zover Bazelmans.
Volgens de bijsluiter die zij had opgevraagd waren de farmaceuten gevrijwaard van aansprakelijkheid. Wanneer je vaccineert is er een klein percentage dat achteraf beter af zou zijn geweest wanneer zij geen vaccinatie hebben gehad. Dat is pure statistiek en ingecalculeerd. Moet je de industrie daarvoor laten opdraaien? Wel wanneer dat percentage hoger uitvalt doordat de industrie daarover geen eerlijke informatie heeft verschaft. Is dat percentage het verwachtte dan zou het mooi zijn wanneer iedereen zich uiteindelijk bij dit risico neerlegt, of aan Gods wil toeschrijft, want vaccinatie is toch een individuele beslissing.
Abonneren op:
Posts (Atom)