Liefde en het wezenlijke waarnemen

Jiddu Krishnamurti leefde van 1895 tot 1986 en was ooit verkozen om een soort spirituele wereldleider te worden. Maar hij wilde geen volgelingen, want “wie een ander volgt, houdt op de waarheid te volgen”. Hij wilde niet leiden, hij wilde naar eigen zeggen samenwerken. Zijn teksten gaan over leven in het nu, denken, macht, liefde, angst, vrijheid, waarheid, waarnemen en niet-handelen.

Een voorbeeld van zijn (bewerkte) teksten, waarin zijn niet altijd toegankelijke stijl zichtbaar wordt.
We leven tussen hoop (toekomst) en vrees (verleden). Wie geen inzicht heeft hoe beide ons beïnvloeden en wie zich identificeert met iets is niet vrij. Die vrijheid willen kennen en verwerven noemt Krishnamurti normaal en gezond. Het denken moet leeg zijn om helder te kunnen zien. U moet vrij zijn van iedere vorm van veroordeling, van elke opinie, van al het wel of niet eens zijn.
Voor de hele ontwikkeling van het menselijk wezen, wordt eenzaamheid noodzakelijk, als een manier om gevoeligheid te kweken. Door gaandeweg bewust te worden welke invloed van het verleden en ervaringen waarneming onzuiver maakt, kunnen de waarnemer en het waargenomene gaan samenvallen en de afgescheidenheid opheffen.
Wanneer de individualiteit zich verwezenlijkt heeft door voortdurende inspanning, waarin ze de muur der afgescheidenheid afbreekt en vernietigt, wanneer ze dat gevoel van 'zijn zonder inspanning' bereikt heeft, dan heeft het individueel bestaan zichzelf verwezenlijkt.
Pas wanneer de menselijke geest in staat is aan die uiteindelijke eenzaamheid te ontstijgen meldt zich vrijheid- de absolute vrijheid van angst. Alleen dan kom je zelfstandig te weten wat werkelijkheid is, die onmetelijke energiebron die geen begin kent en geen einde. Zolang de geest echter in termen van tijd zijn eigen angsten verwekt, is hij niet in staat tot inzicht in datgene wat tijdloos is.

Hoe veranderen we? Wat is de drijfveer, het motief, de kracht die ons alle barrières doet slechten?
Alleen het volledig niet-handelen, alleen de volledige ontkenning van 'wat is'. Wij zien de geweldige kracht niet die ligt in de ontkenning. Als je de gehele structuur verwerpt van principes en formules, en daarmee de macht, de autoriteit, die daaraan wordt onttrokken, geeft die verwerping op zich je de kracht die nodig is om alle andere gedachteconstructies te verwerpen - en daarmee heb je de energie om te veranderen!

Liefde
De mens praat eindeloos over liefde: heb je naaste lief, heb je God lief, wees vriendelijk. Je bent zo op jezelf geconcentreerd, dat het je ontbreekt aan liefde. En zonder liefde is er alleen verdriet. Je moet dit ontdekken, je moet het tegenkomen. Je moet er hard voor werken. Je moet er voor werken met inzicht in jezelf, zonder ophouden, met hartstocht. Hartstocht is iets anders dan lust; wie niet weet wat hartstocht is, zal nooit de liefde kennen. Liefde kan alleen ontstaan bij totale zelfovergave. En alleen liefde kan orde tot stand brengen, een nieuwe cultuur, een nieuwe manier van leven.

Medelijden betekent lijden met alle dingen. Niet-doden, dat betekent dat u leeft van dingen die u moet doden, zoals groenten, maar dat u geen dieren doodt. Als er dit gevoel van medelijden is, dan doodt u helemaal niets, niet met woorden, niet met gebaren, niet met ideeën.

Om te ontdekken wat liefde is, moet u alle tradities van u afschudden, alle emoties, gevoelens, al die dingen die u om u heen hebt opgebouwd, dat alles moet u aan de kant zetten. En dan, om iets te ontdekken dat heel, totaal en harmonieus is, moet u werken, kijken, observeren.

Tot zover een korte compilatie van zijn teksten. Hij wilde graag samenwerken, maar je kunt niet stellen dat hij een dialoog aanging. Het is (uiteraard ook) lastig voor Krishnamurti om te spreken over ongrijpbare concepten als "waarheid" terwijl telkens twee tegengestelde waarheden tegelijk lijken te gelden. Hij benadrukt tegelijk het belang van zelf nadenken en geeft ook de relatieve waarde van denken weer. Hij schetst het ideaal van 'niet-handelen' wat voor sommigen alleen bereikbaar te zijn na veel inspanning. Om met Cruijff te spreken "je gaat het pas zien wanneer je het door hebt".

Boeken van Krishnamurti op bol.com.

Is een basisinkomen een duivelsoorkussen of een vangkussen?

Een aantal nieuwe politieke partijen pleiten voor het invoeren van het basisinkomen: de SOPN en de Partij voor de Toekomst. De Partij voor Mens en Spirit koppelt aan basisinkomen de eis om minimaal 20 uur per week vrijwilligerswerk te doen waar de gemeenschap van profiteert.

Jan Hoek schreef.
Het basisinkomen is een typisch jaren tachtig idee, dat met de Muur en Punk achter de horizon is verdwenen. De essentie is simpel: geef iedereen van achttien jaar en ouder een inkomen, zonder dat daar een tegenprestatie tegenover staat. Daar zitten tal van voordelen aan, die in de jaren tien van de 21ste eeuw nog en weer de moeite waard zijn.

Tal van voordelen
Wat te denken van het voordeel dat mensen niet ieder soort werk hoeven te aanvaarden om in hun inkomen te voorzien? De werkende arme is in Nederland aan een opmars bezig. Hij werkt zich te pletter in deeltijdschoonmaakbaantjes en kan nauwelijks in zijn eigen inkomen voorzien. Dan helpt een basisinkomen om een beetje kieskeurig te kunnen zijn bij het aanvaarden van werk.
De zorg voor de naasten zou er ook een stuk gemakkelijker van worden. Zo moet de uitkeringsgerechtigde die wil mantelzorgen, nu zijn naaste bewegen een Persoonsgebonden Budget aan te vragen, om zich daar dan uit te laten betalen. Want voor zorgen voor je zieke moeder, daar was de uitkering niet voor bedoeld. Een basisinkomen zou dat gewoon al geregeld hebben, nog voor je moeder ziek werd.
Het basisinkomen zou ons een hoop administratie en daaraan verbonden kosten en frustratie besparen. Geen huishoudtoets meer, en nooit meer tandenborstels tellen. Geen uitkeringen meer die achteraf ten onrechte zijn stopgezet. Geen ambtenaren die door boze uitkeringsgerechtigden over de balie zijn gesleurd. Het openen van een bankrekening volstaat om inkomen te verwerven. Een belastingstelsel dat nog simpeler is. Überhaupt veel minder ambtenaren, trouwens.
Tot zover Jan Hoek.

In een tijd waarin mensen steeds harder oordelen over mensen die geen passend werk kunnen vinden zou het ontspannend kunnen werken wanneer bij diezelfde mensen een aantal bezwaren kunnen worden weggenomen tegen het idee van basisinkomen. Vooropgesteld dat een gegarandeerd inkomen niet geldt voor illegalen en de instroom van buitenlanders niet wordt aangejaagd kan een basisinkomen compenseren voor de verslechterde arbeidszekerheid. Uiteraard zou een basisinkomen mogen samengaan met het gemakkelijker kunnen ontslaan van werknemers.
Een basisinkomen zal zeker ten laste komen van ondernemers die hard werken en winst maken. Er is een tendens dat die winst tegenwoordig minder snel tot het creëren van banen wordt aangewend, maar juist tot automatiseren van productie met minder arbeid. Het politieke argument dat ondernemers meer vrijheid en minder regels moeten krijgen kan pas dan worden ondersteund wanneer in de maatschappij de bestaanszekerheid van de kwetsbaren is geregeld. Zoals door Jan Hoek betoogd, draagt een basisinkomen bij aan een kleinere overheid omdat er minder controle nodig is.

In de Volkskrant van 16 maart 2013 een artikel over flexwerkers, die het lastig hebben om voldoende inkomen te verwerven.

Dat een gegarandeerd, maandelijks overgemaakt basisinkomen mensen luier zou maken, bestrijdt Guy Standing (hoogleraar ontwikkelingseconomie). Sterker nog, uit experimenten met basisinkomens blijkt dat ze juist ondernemender maken, omdat mensen geen tijd en energie meer kwijt zijn aan het in hun eerste levensbehoeften voorzien, zegt Standing.

En het argument dat een basisinkomen onbetaalbaar zou zijn, zeker in tijden van crisis, wil er ook niet in bij Standing. 'De Nederlandse staat schenkt bijvoorbeeld omvangrijke belastingvoordelen aan huizenbezitters en aan bedrijven. Dat staten zich geen basisinkomen kunnen veroorloven is onzin - het ligt er alleen maar aan waar je je prioriteiten legt'.

Rutger Bregman schreef in zijn column in de Volkskrant (15-nov=2013) over het beleid van Jetta Klijnsma tav verscherpte eisen aan mensen die bijstand willen.

Vernederen is het nieuwe verheffen. Verplicht is het nieuwe vrijwillig.

Dit beleid is niet alleen immoreel, het is ook dom. Moeder Jetta zou moeten weten dat verarming en vernedering dure hobby's zijn. Stel: een bijstandsmoeder met twee kinderen wordt drie maanden gekort vanwege haar net iets te diepe decolleté. De staatssecretaris bespaart een paar duizend euro, maar de verborgen kosten van kinderen die opgroeien in armoede, ongezond eten, slechter presteren op school en een groter risico hebben om in aanraking te komen met politie en justitie, zijn daar een veelvoud van.

Meer dan 600 duizend Nederlanders leven inmiddels in armoede. Een op de tien kinderen groeit op in een arm gezin. Op de lange termijn zijn de kosten immens - voor ons allemaal. En dat terwijl Nederland, het op een na rijkste land van de Europese Unie, de armoede vrij eenvoudig zou kunnen uitroeien. Een onvoorwaardelijk basisinkomen voor iedereen die onder de armoedegrens dreigt te zakken, zou slechts enkele miljarden hoeven te kosten. Het uitroeien van de armoede onder kinderen zou uiteindelijk zelfs geld besparen.

Het enige wat nodig is, is een totaal ander mensbeeld. Een mensbeeld dat een stuk beter correspondeert met de werkelijkheid: arme mensen zijn geen luie uitvreters die gedresseerd moeten worden door Vadertje Staat. Helaas gaat Moeder Jetta gebukt onder een oude, sociaaldemocratische obsessie - met betaald werk.

Wild, wilder, Wilders

Nu Geert Wilders een groot kiezerspotentieel heeft, zijn de andere politieke partijen aan zet om het verloren aandeel op de kiezersmarkt terug te pakken.
De partij met de grootste potentie om te groeien en tevens door de jaren heen afhankelijk van het charisma van de mannelijke tegenkracht is D66. Pechtold, hoewel niet met evenveel charisma uitgerust als Hans van Mierlo en Jan Terlouw, werkt hard in de media en doet het uitstekend. Hij heeft als verpersoonlijking van de redelijkheid ook de beste kaarten, want Wilders slaat wild om zich heen en wekt de suggestie dat zijn beweging extreme vormen kan aannemen. Wilders zelf spreekt liever van demonisering.
De vraag die nog open staat is of de race nu gelopen is of dat er ruimte is voor twee grote partijen. Wilders is niet bang om taboe onderwerpen aan te kaarten, maar zijn achilleshiel is gebrek aan democratie in eigen gelederen. Wel heeft hij oog voor de risico’s van gebrek aan kwaliteit bij medestanders. Maar net als bij de LPF blijft de vraag: zijn er wel genoeg bestuurders met voldoende kwaliteit waar hij het kan overlaten om af en toe op de winkel te passen?
Daarvoor moet je vertrouwen hebben in je medemens. Op dat punt lijkt Wilders het te verliezen van Pechtold. In de zendtijd voor Politieke Partijen schroomt D66 niet om een lesbisch stel naar voren te schuiven.
Wilders heeft het lef om met een Tweede Kamer delegatie naar Turkije te gaan om een week lang te gaan vertellen waarom Turkije niet rijp is om tot de EU te worden toegelaten.
Over vertrouwen gesproken….
Maar het bedrijfsleven en het leger ziet de missie van Wilders met lede ogen aan. Nederland als exportland en als militaire macht aanwezig en zichtbaar in islamitische gebieden wordt niet graag het mikpunt van terroristische aanslagen of consumenten boycots. Dan is de afweging over wat belangrijker is "vrijheid van meningsuiting" versus "eigen belang" snel gemaakt.

D66 lijkt meer op de toekomst en de multiculturele samenleving ingericht te zijn dan Wilders. Wilders doet meer denken aan heersers uit het verleden die de zaak overzichtelijk wilden houden en vreemde elementen wilden weren.
De andere spelers in en rond het politieke midden doen het op dit moment niet zo sterk. De PvdA spreekt de arbeiders niet meer aan. Het CDA krimpt nog steeds langzaam maar gestaag en een nieuwkomer als de PvdD wekt de suggestie dat zij ook liever de macht niet met hun kiezers delen.

Kluun is spirituele doe-het-zelver

Het nieuwe boek van Kluun heet “God is gek”. Met de titel protesteert hij tegen de “antigodbrigade oftewel atheïsten”. Dat zijn intellectuelen en opiniemakers, die het verwerpelijk vinden dat mensen geloven en dit nauwelijks of niet kunnen onderbouwen.
Velen zien in de vele onrechtvaardigheden, haat en ongeluk in de wereld een bewijs dat God niet zou bestaan. Zij stellen zich voor dat als er een almachtige God zou bestaan, dat die dan ogenblikkelijk uit liefde alle onrecht, ziekte en ongeluk zou uitbannen en als het ware een paradijs zou scheppen. Aangezien ongeluk en onrecht bestaan, kan God niet bestaan.

Helaas of gelukkig is onlangs bekend gemaakt dat de eerste regel uit Genesis wel eens verkeerd vertaald zou zijn. God schiep niet hemel en aarde, maar scheidde deze slechts.
Ook knap, maar nu weten we nog niet wat of wie het begin van alles zou zijn.

Overigens waren andere godsdiensten en de volkeren uit de klassieke oudheid heel wat bescheidener in het almachtige beeld dat zij van goden hadden. Goden waren net mensen. Je zou kunnen stellen dat God door hemel en aarde te scheiden ons allereerst vrijheid gaf, “room to move”. Je zou dat een liefdevolle daad kunnen noemen. Liefde is een vorm van verbinden. Willen mensen zich verbinden met elkaar, dan zullen ze eerst niet verbonden moeten zijn. En vanuit echte vrijheid komt niet alleen goeds, maar af en toe ook minder geslaagde acties. It is all in the game. Bestaat God, dan bestaat ook vrijheid. En die vrijheid houdt ook in dat het Godsbewijs niet objectief te geven is, maar dat het een persoonlijk zaak is.

Terug naar Kluun, die pleit voor de spirituele doe-het-zelver. Geloven is een persoonlijke zaak. Niemand kan met waterdichte argumenten overtuigd worden van het bewijs dat God bestaat. Iedereen die bewijzen wil zien van God mag zelf bepalen of in de natuur of de realiteit voldoende aanwijzingen daarvoor bestaan. Een al te zichtbare God zou manipuleerbaar zijn of zelf manipuleren.

Volgens Kluun is de mens het gelukkigst, wanneer hij liefde ervaart. Dat kan zo zijn, maar daarmee heeft de mens nog niet veel grip gekregen op het ontstaan van liefde of geluk. Daarvoor zou hij het beste zo naar de wereld kunnen kijken dat hij aanvaardt dat het goed is zoals het is. Dus inclusief het onrecht enz.. Met andere woorden als hij de vrijheid en de daarbij komende verantwoordelijkheid accepteert. En daarmee is de spirituele doe-het-zelver waar hij wezen wil: verbeter de wereld en begin er mee om jezelf te kennen.

God is gek, de dictatuur van het atheïsme (bol.com).