Onnodig gif in ons drinkwater

Renée Bergkamp, directeur Vereniging van waterbedrijven in Nederland (Vewin), reageert met een ingezonden brief in de Volkskrant van 19-2-2014 op een artikel over onkruidverdelger glyfosaat.

In zijn artikel 'Gif in de verdomhoek' (Wetenschap, 15 februari) spreekt René Didde over 'pseudowetenschappelijke angstverhalen' en 'naar hartenlust shoppen uit de metersdikke dossiers'. Daarmee wordt zijn verhaal een betoog voor 'onkruidgif', waarin de essentie van drinkwater en volksgezondheid nauwelijks aan bod komen.
Zo staat in de aangehaalde levenscyclusanalyse-studie (LCA) (paragraaf 2.5) van Niels Jonker dat 'in een LCA- berekening het overschrijden van drinkwaternormen niet expliciet wordt meegenomen'. Dat verklaart bijvoorbeeld dat borstelen slecht scoort in deze studie.
Borstelen leidt namelijk tot een kortere levensduur van de verharding en dat is niet goed voor het milieu. Tsja…. Nogal eenzijdig, want het grootste probleem met glyfosaat is nu juist het risico voor de drinkwaterproductie.
Uit oogpunt van de volksgezondheid gelden wettelijke normen - zowel nationaal als Europees - voor onkruidbestrijdingsmiddelen in drinkwaterbronnen. Daar voldoen we dus niet aan en glyfosaat overschrijdt de norm het vaakst, de afgelopen vijf jaar ruim 130 keer. Door gebruik op bestrating komt het middel in het oppervlaktewater. Inmiddels wordt het ook al boven de norm aangetroffen in grondwater.
De 'onschuldige allesdoder' glyfosaat spoelt dus wel degelijk uit naar drinkwaterbronnen en daar hoort een gifstof niet thuis. Door de toename van dit soort bedreigingen moeten drinkwaterbedrijven extra zuiveren om de kwaliteit van het drinkwater te garanderen. En ook dat betekent extra CO2-uitstoot, want zuiveren kost energie en dat is in het hele verhaal niet meegenomen.
Het betekent ook extra kosten, die niet de vervuiler maar de consument moet betalen. Is dat redelijk? Kennelijk vinden we in Nederland het spuiten met chemie op verhardingen belangrijker dan het schoon houden van onze drinkwaterbronnen. En dat terwijl er prima alternatieven zijn. Dat bewijzen de vele gemeenten die al jaren chemievrij onkruidbeheer hanteren.

Militairen moeten onmogelijke keuzes maken

Uit een interview met de Volkskrant 18-2-2014.
Veldhuizen is niet de enige militair die na een missie terugkeert met psychische klachten. Defensie gaat ervan uit dat 5 procent kampt met een posttraumatische stressstoornis. Dat zijn de officiële cijfers, zegt Veldhuizen, maar hij weet beter. 'Ik ken jongens die met hun klachten expres naar de huisarts gaan en niet naar de militaire arts. Het verschil? Dan hoeft niemand het bij defensie te weten. Het gevaar is dat ze dan dezelfde medicatie krijgen als ik, maar wél hun werk blijven doen. Op de doosjes van mijn medicijnen zitten gele waarschuwingsstickers. Ik kan daardoor geen militair meer zijn. En geen verpleegkundige. Hé Niels, zeggen mijn collega's dan, kijk eens naar jouw carrièrelijn - nee, die gaat lekker'. Hij zegt: 'Velen kiezen ervoor te zwijgen. Als ik met mijn verhaal maar iemand kan helpen, is het al goed'.

In zijn boek staat een heleboel niet, zegt hij. Zeker de helft van de tekst, minstens de helft van de incidenten, heeft hij gewist. Maar wat er wél staat, geeft een onthutsend beeld van een militair die zichzelf bijna verloor en net op tijd hulp zocht.
Oorlog in mijn kop. Erfenis uit Uruzgan (Ebook bol.com).