Maurice de Hond maakt gebruik van panelleden om de veranderende voorkeur van kiezers te meten. Sommige politieke partijen roepen hun leden op om zich aan te melden voor deze panels om zo de indruk te wekken dat een partij in opkomst is. Zij hopen dan op een zwaan-kleef-aan effect omdat mensen graag willen horen bij een winnende club.
Dat fenomeen maakt peilingen onbetrouwbaar, vandaar de de Hond zich gelukkig niet alleen baseert op de meningen uit de panels. Hij maakt ook zijn eigen inschatting.
De manier om peilingen nog betrouwbaar te maken is om mensen te belonen voor het juist voorspellen van de verkiezingen. Het is bekend dat een groep relatieve leken in de praktijk vrij goed kan voorspellen wat de oplossing van een vraagstuk is dat ook daadwerkelijk is te controleren. Vraag een groep mensen hoeveel iets weegt of hoeveel elementen er in een bepaalde verpakking zitten, dan komt de gemiddelde schatting vaak verbazingwekkend accuraat overeen met de gemeten waarde.
In het geval van de te verwachten verkiezingsuitslag zou ieder panellid een weddenschap kunnen aangaan. Stel dat je 1 euro zou inleveren voor elke zetel dat je ernaast zit en je betaalt deze uit aan degenen die de gehele uitslag goed hebben dan krijg je van te voren een redelijke inschatting van de te verwachten uitslag en mensen die hun eigen partij oneigenlijk hoger zouden inschatten moeten daarvoor financieel moeten boeten.
Hoe groter het bedrag dat een panellid inzet des te groter is het aandeel van de te verdelen koek als zijn of haar voorspelling de juiste blijkt te zijn. Winnaars kunnen ook beloond worden door hun naam te publiceren. Commentatoren van politieke ontwikkelingen kunnen zo hun faam als orakel vestigen.
