Wanneer consumenten plastic zelf scheiden dan is de kwaliteit van het plastic dat wordt verzameld hoger dan wanneer het eerst via de grijze zak naar een scheidingsmachine wordt gebracht.
Maar die hogere kwaliteit kan mogelijk zijn geld niet opbrengen. Het kost extra energie om de verzamelbakken in de winkelcentra op te halen en de opbrengst in kilo's is veel kleiner dan wanneer het pas achteraf wordt het gescheiden door een machine.
Het is dus maar om welk doel je scheidt. Ben je uit op laagwaardig plastic en veel kilo's dan kun je beter laten nascheiden door een machine. Het scheelt ook nog in de hoeveelheid die moet worden gestort.
Politiek kan het gunstig zijn om te gaan voor een lagere afvalstoffenheffing.
Op de mooie verhalen die verkopers van scheidingsmachines vertellen, valt nog wel wat af te dingen. In 1981 werd in Groningen een proef met gescheiden inzameling van huisvuil gedaan. De droge fractie ging in een gele zak en de natte fractie in een blauwe. Beide fracties werden vervolgens verwerkt in een scheidingsfabriek in Wijster.
Maar de mannen van de scheidingsfabriek waren zo brutaal om de gele fracties door de machine te leiden en vervolgens het resultaat te presenteren als de prestatie van hun machine.
