Duurzaamheid is een woord dat in de praktijk vaak wordt misbruikt om een niet zo duurzame economie te maskeren.
Een waarachtige en duurzame omslag in onze economie vraagt een integrale en integere aanpak: bedrijfsleven en overheid zouden een duit in het zakje moeten doen en de burger laten meestemmen over de besteding van een duurzame geldpot.
In de politiek wordt de tripartiete verdeling van de macht gevormd door het kabinet en de vertegenwoordiging in de 2e kamer, de rechterlijke macht en de politie of het leger.
De traditionele tweedeling tussen producent en consument zou moeten worden aangevuld door een economisch en politiek onafhankelijke instantie die de duurzame projecten beheert. De producent is dan degene die het geld levert dat wordt besteed in de duurzame projecten. De consument is degene die kiest aan welke. Beide partijen krijgen een grotere invloed naarmate ze meer geld omzetten en daarmee beschikbaar stellen aan duurzame projecten.
Wanneer bestuurders en belanghebbenden meerdere petten kunnen opzetten, ligt misbruik op de loer. Met deze opzet wordt fraude voorkomen.
