Overheid: vertel de burger over de grenzen van burgerarrest

Een burger die een inbreker betrapt en probeert vast te houden om hem over te dragen aan de politie is goed bezig, maar loopt ook een risico. Wanneer de inbreker probeert te ontsnappen en de aanhouder probeert dit met geweld te voorkomen, kan bij gebruik van onredelijk geweld al snel een situatie ontstaan dat hij aangeklaagd wordt en de dief wordt vrijgelaten.
Dat is slechts een schijnprobleem, want de politie zet zowel een procedure in werking tegen de dief als tegen degene die teveel geweld gebruikte.
De politie laat bijna altijd dieven weer lopen na het opmaken van een proces-verbaal. Het gebruik van gedoseerd geweld om iemand te arresteren is voorbehouden aan de politie en niet aan een burger. Een burger mag wel iemand tegen de grond drukken tijdens het afwachten van de komst van de politie, maar niet veel meer.
Tijdens het aanhouden van een dief zijn ook de grondrechten van een dief aan de orde. Ook voor een dief geldt dat zijn bewegingsvrijheid in principe niet zonder redelijk doel mag worden geschaad. Omdat aanhouding een redelijk doel is, zal justitie niemand aanrekenen dat iemand een wetsovertreder een korte tijd zijn vrijheid ontneemt. Maar wanneer ondertussen niet de politie gewaarschuwd wordt, dan is de aanhouder in plaats van een brave burger ineens een gijzelnemer geworden en de dief een gijzelaar.

Eigenlijk ligt hier een taak voor de overheid. Vaak wordt getwijfeld aan het nut van Postbus 51 spotjes, maar het onderwerp van burgerarrest leent zich uitstekend hiervoor. Want waarmee doet de burger justitie een dienst en waarmee schaadt hij zijn eigen belangen bij het aanhouden van iemand die een misdrijf heeft gepleegd?